still ill

Your funeral,my trial

"Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει,ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ'έχει πληγώσει".Εφόσον ο αριθμός των αστεριών που βλέπουμε με γυμνό μάτι στον νυχτερινό ουρανό,δεν ξεπερνά τις τρεις χιλιάδες,τότε θα ζουν ασθμαίνοντας,περιμένοντας το φως εκείνο που θα είναι αρκετό για να δουν καθαρά τις πληγές τους.
Αναφέρομαι στους ελάχιστους γνωστούς,τους μετρημένους στα δάχτυλα ενός κουλοχέρη,με τους οποίους μπορώ να πω μια κουβέντα παραπάνω από τις τυπικές,καθώς τους βλέπω να εμφανίζουν μια διεστραμμένη ροπή προς τη μελαγχολία.Ρέκτες οποιασδήποτε μορφής τέχνης που αποστρέφεται το ζωηρό και το εύθυμο.Η εξαίσια κληρονομιά τους-όνειρα περιπλανώμενα αποθαμένων τροβαδούρων,όπως γράφει ο Οσίπ Μάντελσταμ.
Παγιδευμένοι σε ένα ύπουλα σαγηνευτικό παρελθόν,δέχονται τις επισκέψεις της επονείδιστης νοσταλγίας σαν τις αρμένικες βίζιτες που πραγματοποιεί η ηλικιωμένη ξομπλιάστρα της γειτονιάς.Περιμένουν διαρκώς κάτι για να κρατηθούν.Και γύρω από αυτό σκηνοθετούν τα υπόλοιπα.
Το σουλατσάρισμα έξω από τα κοιμητήρια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.Μάλλον ωφέλησε.Το ξόδι,όσο μακάβριο και αν είναι,ξέρει να δίνει ηχηρά χαστούκια και να αφυπνίζει.Ίσως τότε το χαμόγελο να σταματήσει να περνάει φευγαλέα μόνο, πάνω απ'αυτό που κάποτε στάθηκε το πρόσωπο τους.(Όφειλα να μνημονεύσω και την άλλη εκπρόσωπο του ρώσικου ακμεϊσμού).Και μπορεί τότε να απονείμουν χάρη σε μια νιότη που καταδίκασαν σε καταναγκαστική θλίψη.
Όσο για σένα ξερακιανέ Αυστραλέ που μου θύμισες ωραία πράγματα,καθώς σε άκουσα ξανά μετά από καιρό,άσε τις φονικές σου μπαλάντες να μου κλείσουν τα βλέφαρα,όπως κάποιους άλλους κοιμίζουν τα απαλά χάδια.

posted by still ill @ 3:55 AM